W Muzeum Historii i Kultury Białorusi w Mińsku wystawiono 12 grudnia odrestaurowaną „Mapę Radziwiłłowską”, której powstanie datowane jest na rok 1613.
Inicjatorem wykonania dzieła (skala 1:1 300 000) był książę Michał Krzysztof Radziwiłł „Sierotka”. Materiały do mapy gromadzono pod koniec XVI i na początku XVII wieku, zajmował się tym kartograf koronny Maciej Strubicz, mapę grawerował zaś Tomasz Makowski. Prace prowadzono na zamku w Nieświeżu, siedzibie Radziwiłłów. Pierwsze wydanie ukazało się w 1613 roku, a kopia mapy znalazła się w słynnym Atlasie Blaeu z 1631 roku.
Dzieło składa się z dwóch części: mapy Wielkiego Księstwa Litewskiego i mapy dolnego biegu Dniepru. W sumie znajduje się na nich 1039 miejscowości, z czego 544 z obszaru Wielkiego Księstwa Litewskiego (342 leżą na terytorium dzisiejszej Białorusi). Napisy podane są w języku łacińskim, dużą część stanowią dane historyczne, opisy i komentarze.
„Mapa Radziwiłłowska” była wielkim krokiem w rozwoju europejskiej kartografii. Przez dwa stulecia była uznawana za najbardziej popularne źródło kartograficzne, geograficzne i historyczne dla tej części Europy.
Odrestaurowanie mapy możliwe było dzięki wsparciu jednego z białoruskich banków. Można ją oglądać w Narodowym Muzeum Historii i Kultury Białorusi w Mińsku.
